Thuiskomen bij jezelf

Wanneer zijn we eigenlijk écht bij onszelf?

Vaak zijn we veel met onze aandacht bezig met de buitenwereld. Met van alles wat daarin speelt: familie, vrienden, buren, collega’s, die ene vriendin die je al te lang niet hebt gesproken. En dan zijn er nog de eindeloze to-do’s: boodschappen, appjes beantwoorden, mailtjes wegwerken, de tandarts, nu écht die oogmeting laten doen, iets regelen voor school of werk, dat ene klusje in huis dat al weken op je wacht…

Na een lange dag ploffen we in bed en zijn we blij als we rustig in slaap kunnen vallen.In de hoop dat die paar uur slaap genoeg zijn om ons weer op te laden voor een nieuwe dag.

We doen veel, maar in hoeverre zijn we echt aanwezig?

Ergens in ons onderweg-zijn, verliezen we het contact met onszelf.

We vergeten in te checken bij onszelf: hoe gaat het écht met mij? Niet in de oppervlakkige zin van het woord  “lekker druk, wel wat moe, maar het gaat wel”, maar op die diepere laag. Zeker vrouwen hebben het nodig om regelmatig stil te staan bij wat er in die gevoelswereld leeft. Want hoe vaak wordt er niet voorbijgegaan aan het feit dat de vrouw maandelijks door een cyclus heen beweegt? Met alle stadia van emoties en gevoelens van dien. Sprankelendheid, dufheid, energie, vertraging, in een hoekje willen kruipen, de behoefte om te stralen. Een continue stroom van eb en vloed. Deze tendens van energie vraagt erom regelmatig in te checken, op die diepere lagen van emoties en gevoel.

Het zachtjes fluisteren van het lichaam

Wanneer maken we daar werkelijk de ruimte voor?

Want om te voelen, is het nodig om ruimte te hebben. Een moment van stilte en niets hoeven. Dat gaat niet tussen boodschappenlijstjes & openstaande mailboxen in. Zodat we kunnen vertragen. Kunnen zakken. In die vertraging, daar zit de opening voor onze gevoelswereld.

Hier kunnen we luisteren naar wat ons lichaam zachtjes fluistert.

Toch geven we onszelf die ruimte maar veel te weinig. Misschien zelfs wel helemaal niet.Het lijkt makkelijker dat voor ons uit te schuiven. “Geen tijd voor”. “Dat komt later wel, als ik dit-en-dit-en-dat heb gedaan”.

Maar intussen raken we steeds verder van huis. Van ons huis, van binnen.

Toch gunnen we onszelf dat moment vaak niet. We schuiven het voor ons uit. “Geen tijd.” “Later wel.”

Een zachte uitnodiging

Voor nu dan een zachte uitnodiging. Nu, in dit moment.

Zet na het lezen van de volgende uitleg een timer op je telefoon voor 5 minuten. Zet vervolgens je telefoon op vliegtuigstand en leg ‘m aan de kant. Sluit zo je ogen. Breng je aandacht naar je adem. Leg eventueel je handen op je buik, zodat je beter contact kunt maken met de beweging van de adem. Blijf zo je adem volgen. In… Uit… In… Uit…

Voel hoe je zit.

Voel hoe elke uitademing je dieper laat ontspannen. Laat je kaken zachter worden. En breng je aandacht weer naar je buik. Blijf zo het ritme van de adem volgen.

Zodra je timer gaat, open je weer rustig je ogen, rek je jezelf een keer flink uit en neem je dit gevoel van verzachting mee in het vervolg van je dag.

Je hoeft nergens heen. Je hoeft niet nóg meer te doen. Je bent er al. Meer dan genoeg.

Je hoeft het je alleen maar te herinneren.

Thuiskomen bij jezelf - Vrouwenretraite

Je bent van harte welkom bij het retraite in januari 2026: Thuiskomen bij jezelf.

Een speciale vrouweneditie, waarin we met elkaar in de vrouwelijke energie kunnen zakken. Een zachte bedding. Waarin we kunnen vertragen, ontspannen en in contact kunnen komen met onze innerlijke gevoelswereld, onze lichamen, onze intuïtie en al dat moois wat het vrouw-zijn in ons heeft.